Positieve ervaring met MOTICO.
“Ik wil nooit een hond uit het buitenland”, heb ik altijd geroepen, maar vorig jaar bezweek ik TOCH voor de charme van een spaanse mix van 2 jaar en 3 maanden. Er zou labrador/galgo/podenco in kunnen zitten. Reden waarom we het aandurfden was het verhaal bij de hond: hij zou als jonge pup naar de opvang zijn gebracht, en vanwege zijn kleur en formaat (zwart en groot) was hij niet gangbaar in adoptieland. Volgens de beschrijving had hij een gouden karakter en HUMOR.
In huis was het even afzien met hem want hij had nooit een huis van binnen gezien, maar dat wende snel. We gingen met hem naar hondentraining en begonnen bij de …. Puppies!
Hij leerde relatief snel, maar was tijdens de training liever lui dan moe. We genoten met hem van lange wandelingen in de natuur, en hij ook, want al snel had hij in de gaten wat voor een lekkers er in die bossen rondhuppelde. Liep hij het ene moment nog braaf bij ons, in een 0,001 seconde verdween hij razendsnel het struikgewas in, en hoorden we hem luid blaffend door het bos heen sjezen. Menig keer zag ik reeën sprintend een veilig heenkomen zoeken, steeds met onze boy op de hielen… Het positieve element: hij kwam ALTIJD weer bij ons terug, soms al na 5 minuten, soms duurde het wat langer….
Maar hoe gevaarlijk dit gedrag! Wat als hij aan de rand van de bossen de weg op zou schieten in zijn achtervolging, mensen zouden kunnen verongelukken door hem!
Bij onze reguliere hondentraining stond de trainer ook machteloos en kwam niet verder dan “zorg dat je steeds leuker blijft dan de afleiding”. Helaas…. dat lukte ons niet! En dan: “altijd aan de lijn houden!” Wat een vooruitzicht!
We besloten af te reizen naar Spanje, naar de opvang waar hij vandaan kwam, in de hoop daar iets te zien of te horen waardoor we zijn gedrag zouden kunnen plaatsen en er wellicht iets mee op te schieten. Daar hoorden we dat hij met een broer en zusje als volgroeide pups van rond het jaar in de bergen gevonden was. En dat het aanzienlijk veel inspanning en risico had gekost om hem en zijn broer te kunnen vangen!
Voila, nu begrepen wij ook zijn fascinatie voor verse reeboutjes, eekhoorntjes, konijntjes en eenden, hij heeft zichzelf gedurende zijn eerste levensjaar op deze manier zelf in leven weten te houden!
We hadden dus een “wilde” hond in huis gekregen!
We hadden niet het idee dit zelf op te kunnen lossen, en er was eigenlijk ook wel haast geboden want zijn jachtgedrag werd steeds uitbundiger. In de oriëntatie kwamen we via internet bij Kenneth en Jana uit. Hun ruime ervaring met de e-collar, hun verhalen op de website, de filmpjes, en de ervaringen van tevreden cliënten zetten ons er toe aan contact met hen op te nemen.
We hebben gekozen voor de bootcamp zodat het e-collar gebruik op de juiste manier getraind zou worden en wij vonden het positief dat wij ook begeleid werden in het JUISTE gebruik van de e-collar. We vonden het wel veel geld in eerste instantie. NU zeggen we: het is het VET waard geweest! En afgezet tegen het aantal jaren dat Perro hopelijk nog bij ons zal zijn is het omgerekend helemaal geen dure hobby zo!
Wat heb ik ons manneke gemist tijdens die 3 weken. Maar we kregen geregeld een filmpje of foto van hem toegestuurd. Echt zin om te trainen had ie niet. Beloning met voer was een dingetje want hij liet zich liever niet omkopen, haha. Het was dus aardig hard werken voor Jana en Kenneth.
We hebben nu een hond die zonder leiband naast ons kan lopen, zowel in onze woonwijk als ook in het bos. Andere honden kunnen passeren maar hij blijft netjes aan de voet lopen.
Op commando is hij “vrij” en heeft dan alle vrijheid om lekker te rennen en te spelen met andere honden en te snuffelen in de struiken. Gaat hij iets te ver dan is een “kom” al genoeg om hem in een rechte lijn naar ons toe te laten komen. Poezen uit de buurt zijn weer veilig op straat en we kunnen uitgebreid een terrasje pakken want hij gaat braaf liggen.
MOTICO is een aanrader!!!
Dit verhaal delen:
“Ik wil nooit een hond uit het buitenland”, heb ik altijd geroepen, maar vorig jaar bezweek ik TOCH voor de charme van een spaanse mix van 2 jaar en 3 maanden. Er zou labrador/galgo/podenco in kunnen zitten. Reden waarom we het aandurfden was het verhaal bij de hond: hij zou als jonge pup naar de opvang zijn gebracht, en vanwege zijn kleur en formaat (zwart en groot) was hij niet gangbaar in adoptieland. Volgens de beschrijving had hij een gouden karakter en HUMOR.
In huis was het even afzien met hem want hij had nooit een huis van binnen gezien, maar dat wende snel. We gingen met hem naar hondentraining en begonnen bij de …. Puppies!
Hij leerde relatief snel, maar was tijdens de training liever lui dan moe. We genoten met hem van lange wandelingen in de natuur, en hij ook, want al snel had hij in de gaten wat voor een lekkers er in die bossen rondhuppelde. Liep hij het ene moment nog braaf bij ons, in een 0,001 seconde verdween hij razendsnel het struikgewas in, en hoorden we hem luid blaffend door het bos heen sjezen. Menig keer zag ik reeën sprintend een veilig heenkomen zoeken, steeds met onze boy op de hielen… Het positieve element: hij kwam ALTIJD weer bij ons terug, soms al na 5 minuten, soms duurde het wat langer….
Maar hoe gevaarlijk dit gedrag! Wat als hij aan de rand van de bossen de weg op zou schieten in zijn achtervolging, mensen zouden kunnen verongelukken door hem!
Bij onze reguliere hondentraining stond de trainer ook machteloos en kwam niet verder dan “zorg dat je steeds leuker blijft dan de afleiding”. Helaas…. dat lukte ons niet! En dan: “altijd aan de lijn houden!” Wat een vooruitzicht!
We besloten af te reizen naar Spanje, naar de opvang waar hij vandaan kwam, in de hoop daar iets te zien of te horen waardoor we zijn gedrag zouden kunnen plaatsen en er wellicht iets mee op te schieten. Daar hoorden we dat hij met een broer en zusje als volgroeide pups van rond het jaar in de bergen gevonden was. En dat het aanzienlijk veel inspanning en risico had gekost om hem en zijn broer te kunnen vangen!
Voila, nu begrepen wij ook zijn fascinatie voor verse reeboutjes, eekhoorntjes, konijntjes en eenden, hij heeft zichzelf gedurende zijn eerste levensjaar op deze manier zelf in leven weten te houden!
We hadden dus een “wilde” hond in huis gekregen!
We hadden niet het idee dit zelf op te kunnen lossen, en er was eigenlijk ook wel haast geboden want zijn jachtgedrag werd steeds uitbundiger. In de oriëntatie kwamen we via internet bij Kenneth en Jana uit. Hun ruime ervaring met de e-collar, hun verhalen op de website, de filmpjes, en de ervaringen van tevreden cliënten zetten ons er toe aan contact met hen op te nemen.
We hebben gekozen voor de bootcamp zodat het e-collar gebruik op de juiste manier getraind zou worden en wij vonden het positief dat wij ook begeleid werden in het JUISTE gebruik van de e-collar. We vonden het wel veel geld in eerste instantie. NU zeggen we: het is het VET waard geweest! En afgezet tegen het aantal jaren dat Perro hopelijk nog bij ons zal zijn is het omgerekend helemaal geen dure hobby zo!
Wat heb ik ons manneke gemist tijdens die 3 weken. Maar we kregen geregeld een filmpje of foto van hem toegestuurd. Echt zin om te trainen had ie niet. Beloning met voer was een dingetje want hij liet zich liever niet omkopen, haha. Het was dus aardig hard werken voor Jana en Kenneth.
We hebben nu een hond die zonder leiband naast ons kan lopen, zowel in onze woonwijk als ook in het bos. Andere honden kunnen passeren maar hij blijft netjes aan de voet lopen.
Op commando is hij “vrij” en heeft dan alle vrijheid om lekker te rennen en te spelen met andere honden en te snuffelen in de struiken. Gaat hij iets te ver dan is een “kom” al genoeg om hem in een rechte lijn naar ons toe te laten komen. Poezen uit de buurt zijn weer veilig op straat en we kunnen uitgebreid een terrasje pakken want hij gaat braaf liggen.
MOTICO is een aanrader!!!
Dit verhaal delen: