Interne hondentraining Ziko, Zwitserse herder

Hondentraining voor wandelen, aanvallen pluimvee, vernielzucht, gehoorzaamheid mét en zonder leiband 

"Ziko wou niet in de wagen, niet gaan wandelen, heilige schrik van straat, vernielde alles wat hij vast kreeg, en luisteren – terwijl hij nochtans wel grote oren heeft – deed hij niet, en we behaalden geen resultaat."  

Volg ons op sociale media:

hondentraining zwitserse herder intern
Ik heb Ziko gekregen toen hij bijna 13 weken oud was. Volgens de fokster alleen te klein maar er waren andere problemen. Hij kreeg allerlei parasieten waardoor we niet naar een hondenschool konden gaan om anderen niet te besmetten waardoor we een belangrijke socialisatie periode hebben gemist.

Ik had ervaring met mijn vorige hond, een bouvier (super braaf en gehoorzaam) dus was ik zelf aan de slag gegaan, maar een witje is geen zwartje. Toen dit niet lukte heb ik het internet afgezocht en uiteindelijk beroep gedaan op een privé hondentrainer. Ziko wou niet in de wagen, niet gaan wandelen, heilige schrik van straat, vernielde alles wat hij vast kreeg, en luisteren – terwijl hij nochtans wel grote oren heeft – deed hij niet, en we behaalden geen resultaat.

Na zijn ziekteperiode toch hondenschool gedaan maar men noemde hem daar het Duracell konijn, geen moment stil, hij verveelde zich daar, een ganse opgave, 2x per week, maar we hebben het een paar maand vol gehouden. De enige die moe was, was ikzelf. Maar Ziko bleef Ziko … wandelen met hem was en bleef een ganse opgave, hij trok mij mee, zag hij een andere hond hing ik letterlijk aan de leiband, een praatje met de buren zat er niet in, sprong steeds naar iedereen op, hem vrij laten van de leiband konden we niet want hij ging lopen, en als hij een kat, konijn, kip of eender wat zag, hij was weg.

Eens naar de markt gaan of een terrasje doen zat er jammer genoeg niet in. Een andere hond kruisen was bijna onmogelijk en moest hem hiervoor met beide handen tegen houden. Binnenshuis was het een ramp en sprong op alles op, beet aan alles en kon nooit eens een paar seconden stil zitten.

Het werd zelfs zo erg dat we eraan twijfelden om hem te herplaatsen omdat hij ook onze kippen en ganzen dood beet, ondanks goeie beveiliging maar meneer vond toch wel net die plaats waar het net iets minder beveiligd was.

Maar hem weg doen was voor mij geen optie, het is wel een super lieve, aanhankelijke beste vriend voor mij, maar onhandelbaar. Dus opnieuw internet afgezocht en toen vond ik de site van Motico, en ik heb contact opgenomen en de situatie uitgelegd. Ziko mocht een week later op kennismaking komen. Zelfs dit was voor mij reeds een lichtpuntje. En het klikte tussen Kenneth en Ziko, wat ik toch wel belangrijk vond.

Ziko kon gelukkig snel op interne training. De rraining zou ongeveer 3 weken duren en gedurende die periode mocht ik jammer genoeg niet langskomen. Het was wel weer moeilijk om hem achter te laten, maar begrijpelijk. Gelukkig kreeg ik regelmatig foto’s en filmpjes doorgestuurd.

Snel zag ik dat hij andere honden leerde respecteren, gedroeg zich minder dominant, hij wandelde mooi mee aan de leiband, ook zonder leiband, en hij kwam terug netjes op commando. Ook op een plaatsje blijven zitten lukte hem daar na amper een paar dagen, iets wat ik al lang opgegeven had.

Terug thuis merken we het enorme verschil, ik geef toe dat hij ons in het begin trachtte uit te dagen, maar we zijn volhardend gebleven. Hij weet nu perfect binnen waar zijn plaatsje is, gaat er ook direct naartoe als we het hem vragen, en blijft zitten. Hij probeert nog wel maar weet dat het niet lukt.

Ik ga nu super graag met hem wandelen, hij blijft zo keurig bij mij, echt niet normaal meer in vergelijking met ervoor. Vroeger was wandelen in het bos steeds aan de leiband. Nu laat ik hem vrijlopen waardoor zowel Ziko en ik van genieten. Hij crost door het bos, maar nooit te ver uit de buurt en kijkt steeds waar we zijn. Als ik hem terug roep komt hij direct tot bij me, dat zeker gevoel kan je met geen woorden omschrijven.

Andere honden interesseren hem nog steeds, maar hij blijft er rustig bij. Ik ga nu naar de markt met hem en blijft mooi naast me zitten aan het kraam waar hij me vroeger weggetrokken zou hebben. Als we een terrasje doen, lig hij mooi aan de voeten, we kunnen hem nu overal mee naartoe nemen zonder problemen.

Het is natuurlijk nog steeds een zeer actieve en uitdagende hond, maar we hebben hem eigenlijk beter leren kennen door de tips die we van Kenneth kregen. Hierdoor kunnen we er nu veel beter mee om. Hij is in het algemeen rustiger geworden, nog steeds onvermoeibaar, maar heb de indruk dat hij zijn plaats binnen het gezin nu kent.

Martine

Dit verhaal delen:​​​​