Dromen waarmaken… Het verhaal van Roshan & Shakil
Het leukste aan reizen voor mij (naast relaxen en op ontdekking gaan natuurlijk) is ook om meer te weten te komen over de economische mogelijkheden van het land door met de bevolking te praten.
Ik vind het zo leuk om mijn hoofd vol ideeën te steken en te zoeken welke onderneming ik in het vakantieland zou kunnen starten.
Zo wou ik een excursiebureau oprichten in de Dominicaanse, een rubberplantage in Thailand, een wassalon center in Tsjechië, een boot kopen in Egypte voor de verhuur, noem maar op.
Overal zie ik mogelijkheden en het is soms best lastig om mijn hersenen(tjes) uit te schakelen en gewoon te genieten zonder veel na te denken.
Wist je bijvoorbeeld dat een huis huren in Mauritius zo een 190 euro per maand kost zonder kosten, studeren aan de universiteit jaarlijks 1250 euro kost en het gemiddelde maandloon ongeveer 250 euro is?
Daarvoor moet het hotelpersoneel van ‘s morgens tot ‘s avonds de toeristen op hun wenken bedienen.
Ik ben mij hier zeker van bewust en ik voel mij soms schuldig als ik hier de ‘rijke’ toerist kom uithangen.
Daarom ben ik altijd gewapend met fooigeld zodat ik de mensen toch een beetje kan helpen hun loon (en mijn karma) op te krikken.
Roshan… De barman die denkt in moeilijkheden.
Zo kwam ik in de hotelbar Roshan tegen. Hij was zeer attent. Mijn gin-tonic was nog niet leeg of ik had al een andere staan. Zo heb ik dat graag.
Toen we weggingen wou ik hem een dikke fooi geven maar ik bedacht me toen ik met hem begon te praten…
Waarom?
Hij werkt 8 jaar voor het hotel, spreekt vloeiend 4 talen maar hij kan zijn gezin hiervan nauwelijks onderhouden.
Toen ik hem vroeg waarom hij bijvoorbeeld niet zelfstandig werd en welke zaak hij hier zou starten als geld geen probleem was, kwam hij onmiddellijk af met zijn idee.
Hij was ervan overtuigd dat een bezorg restaurant met barbecue vlees in de hoofdstad van Mauritius het heel goed zou doen en zijn gezin een zeer goed inkomen zou kunnen geven. Totale kost van zijn droom… 9500 euro.
Maar Roshan denkt dat het niet mogelijk is want als je maar 250 euro verdiend, een huis huurt en een kind hebt dat studeert, hoe kom je dan in godsnaam aan dat geld?
Hij heeft zijn droom al lang opgegeven en antwoordde mij :’Thats life, I’m not lucky’. Een uitspraak waarvan mijn haren recht kwamen en ik stak mijn fooi terug in mijn zak.
Shanil… De kok die denkt in mogelijkheden.
Twee dagen later gingen we eten in een Japans restaurant in het hotel. We werden van onze sokken geblazen door het lekkere eten en de topbediening. Ik had nog nooit zo lekker Japans geheten en werd er zelf wat emotioneel van.
De chef was Shanil, vader van 3 kinderen en hij werkt 2 jaar voor het hotel en hij kwam na het eten vragen wat we ervan vonden. Ik zei hem dat ik al veel goede dingen had gelezen en dat hij onze verwachtingen overtroffen had.
Zijn eten was dan ook buitengewoon lekker in vergelijking met de 7 andere restaurants in het hotel waar het eten maar middelmaat is. Veel resto’s bij ons kunnen zeker niet aan hem tippen.
Ik flapte eruit dat ik niet begreep waarom hij hier bleef werken terwijl hij zo een talent is die waarschijnlijk overal wel kan werken.
Hij glunderde, keek rond of er geen manager te zien was en haalde zijn smartphone boven om mij een email te tonen.
Daarin stond dat hij werd geaccepteerd voor een positie in een restaurant in de UK. Binnenkort zal hij zijn manager op de hoogte stellen van zijn vertrek en hoopt dat hij snel zijn familie kan overbrengen.
Hoewel het hotel nu wel een goede chef kwijt is, was ik zo ongelofelijk blij voor hem dat hij deze stap maakte en hard gewerkt heeft om zijn droom waar te maken en zijn kans gewoon gegrepen heeft.
Ook al lukt het nadien niet of kan hij daar niet aarden, hij kan het zich alleszins niet kwalijk nemen dat hij het nooit heeft geprobeerd.
Ook Roshan zou misschien makkelijk 9500€ gespaard kunnen hebben. Misschien kon hij met zijn talenkennis wel aan de slag in een Europees hotel of op een cruiseship?
Misschien kon hij zo enthousiast gesproken hebben over zijn droom tegen de vele toeristen die hij dagelijks bediend?
Ik zie hier mensen die elke dag een andere rolex dragen voor het diner. Er zijn zoveel kapitaalkrachtige mensen die hij met een goed verhaal misschien wel kon overtuigen om een stukje van zijn droom te sponsoren.
Ik zou hem wel 200€ willen geven voor een goed verhaal, want een goed verhaal verkoopt altijd. Maar… Als je denkt dat het niet kan…Dan trek je het niet aan.
De moeilijke start van mijn bedrijf Motico.
Ook ik ben een aantal jaren geleden Motico gestart zonder zeker te weten of ik daar van zou kunnen leven.
Toen ik mensen uit mijn omgeving vertelde dat ik honden wou trainen was hun reactie: “hondjes trainen? Zou je geen echte job zoeken?”
Het was zeker niet makkelijk omdat ik al mijn spaargeld had gestoken in opleidingen en ik had geen buffer. Mensen verklaardden mij wel gek maar ik zag en wist dat het mogelijk was.
In de jaren erna heb ik zwarte sneeuw gezien en het was moeilijk om de rekeningen te betalen. Ik was ook te fier om terug voor een baas te gaan werken en zo ZIJN droom te verwezenlijken in plaats van de mijne.
Elke dag kreeg ik wel een brief van de deurwaarder, ik kende ze bijna allemaal persoonlijk en ik kon zelf aan de auto vertellen welke deurwaarder er vandaag op huisbezoek kwam.
Ze hebben het mij zeker niet makkelijk gemaakt en zelfs mijn huis werd eens volledig leeggehaald omdat ik mijn BTW niet op tijd kon betalen. Maar mijn dromen en plannen? Die kon de deurwaarder niet afpakken.
Het leek een straatje zonder einde maar vergis u niet, aan elke straat komt een einde.
Vandaag ben ik trots op de vele honden en mensen die we dagelijks mogen trainen en ons het vertrouwen geven.
Ik heb ook de vrouw van mijn leven leren kennen omdat ze haar hond bij mij kwam trainen en we kunnen er na jaren hard werken nog goed van leven ook.
Ik kan gaan en staan waar ik wil. De vrijheid om te doen wat ik zelf wil is voor mij onbetaalbaar.
Iedereen van jullie heeft een droom, daar ben ik zeker van én iedereen kan hem ook waarmaken.
